Emel Topal

İnsanların büyük bir çoğunluğu kimlik arayışı içindeler. Gün içerisinde yüzlerce maske kullanıyoruz. Peki o maskelerden hangisi gerçek? Sabah uyanınca yüzümüzü yıkar yıkamaz takıyoruz maskemizi. Peki neden? Çünkü herkesin bizim olmamızı istediğimiz bir kişi var ve sorun çıkmaması adına geciriveriyoruz onlara uygun bir maske. Şirin görünmeye çalışıyoruz çevremizdekilere. Evde ailemize farklı bir maske, iş yerinde patrona ayrı maske, iş arkadaşlarına ayrı maske, dışarıda görüştüğümüz arkadaşlara daha farklı bir maske. Sonra unutuyoruz gerçekte kim olduğumuzu. Kendimizi arayış yolculuğu başlıyor. Bulamayınca hayata küsüyoruz. Benliğimiz yok oluyor. Hiç kimse sormuyor bizim ne istediğimizi ya da nasıl olduğumuzu. Biri somurtmamızı eleştiriyor, biraz gül diyor, diğeri dertlerini dinleyip yol gostermemizi istiyor, bir başkası ona zaman harcamamızı istiyor. Kimse bizim ne istediğimizle ilgilenmiyor. Nasılsın diye sormuyor. Sevdiğin insan bile hep senden bir şeyler bekliyor. Anlayış bekliyor, sabır bekliyor, güvenmemizi bekliyor, ilgi bekliyor. İlgi isteyince anlayışsız olduğumuzdan yakınıyor. Bu hayatta ne kadar verici olursan o kadar çok şey istiyorlar. Sadece istiyorlar. Karşılığında ne mi veriyorlar? Hiçbir şey. Verdiğin oranda değersiz oluyorsun o kadar. Ve sevdiğine bile maske takmak zorunda kalıyorsun vermediği değer yüzünden yüreğin kanadığı halde. İçin acısa da o üzülmesin diye takıyorsun bir maske daha. Soruyorum tüm sevdiklerine. Ben kimim?